بررسی تحول معماری مسکن روستایی و تدوین الگوی بهینه مطالعه موردی: شهرستان آق قلا

معماری روستایی ایران به لحاظ ماهیت کارکردی و پاسخگویی به نیازهای انسانی فعالیت‌های مردمی، عناصر تولیدی و محیط زیست، مجموعه‌ای همگن و متشکل با هویت کالبدی خاص را تشکیل می‌دهد که تجلّی گاه ارتباطات و کارکردها و نقش چند عملکردی فضاها است. طرح، تکنولوژی و شیوه ساخت مسکن روستایی، ابعاد، تناسبات، مقیاس و انطباق با شرایط درون و بیرون واحد مسکونی همه و همه از میزان تأثیر و تقویت روابط انسانی با امکانات و شرایط محیط طبیعی و الزاماتی حکایت دارد که بصورت تجربی و در طول زمان به صورت اصول، معیارها و کمیت هایی در ساختار فضایی مسکن بروز یافته است. این نوشتار به الگوهای مسکن روستایی موجود در شهرستان و عوامل تأثیرگذار در تحول آنها و راهکارهای تدوین الگوی بهینه مسکن برای سکونتگاههای روستایی با توجه به نیازهای جدید امروزی و ویژگی‌های طبیعی و اقلیمی مناطق می پردازد. روش تحقیق توصیفی- پیمایشی بوده و از طریق مطالعه کتابخانه‌ای و اسنادی مبانی نظری لازم اتخاذ و اطلاعات تکمیلی از طریق مصاحبه و پرسشنامه و مشاهدات میدانی کامل شده است.